Isle Of Spice

Hier weer een update in jazeker: een high speed internet café :). Dat is heel bijzonder hier in de Caribbean. Ik bevind me momenteel op het kleine eiland Carriacou. Afgelopen maandag vloog ik van Trinidad naar Grenada, ook wel ‘Isle of Spice’ genoemd vanwege de hoeveelheid specerijen dat hier groeit. De vlucht met LIAT in een klein propellorvliegtuig was een belevenis op zich. Het schudde van alle kanten en ik mocht maar liefst veertig minuten mezelf schrap houden, zo kort was de vlucht.

Onderweg naar Mitchell’s Guesthouse in St. George, kreeg ik een goede indruk van Grenada. Groene heuvels bepalen het landschap bedekt met huizen op steile hellingen. Er zijn hier echt heel veel kinderen en jongeren. Allemaal netjes in uniform naar school toe. In de Caribbean zie je veel kinderen al van jongs af aan op straat. Het is een soort ongeschreven regel dat de oudere kinderen en volwassen een oogje in het zeil houden. Eenmaal aangekomen werd ik heel vriendelijk ontvangen. Ik kreeg zelfs een luxure kamer met een tweepersoonbed voor dezelfde prijs. Yeah, I’am worth it haha. St. George (de hoofstad) verkennen, was de volgende bezigheid. Het kan in twijfel worden genomen, maar de haven Carenage schijnt een van de mooiste stadsaanzichten te zijn in de Caribbean. Gelegen op een heuvel, loop je bijna alle wegen omhoog of omlaag. Serieus.. mijn benen zijn nu een en al muscle ;)! Wat meer naar het centrum kom je meer versleten huizen tegen met houten platen als muur. Ik heb er geen foto’s van gemaakt, want je weet maar nooit hoe de bewoners reageren. Op Fort George had ik een geweldig uitzicht en genoot ik van een mooie zonsondergang tussen de kanonnen. Als avondeten had ik kip met kokusnootvlokken. Kan het zeker iedereen aanraden.. very tasty! Terwijl ik terugliep naar mijn acco kwam ik langs een basketveld waar een officiële wedstrijd bezig was. Hoe het erbij lag, kreeg ik net het gevoel of ik midden in de hood was belandt. De avond er op vond de finale van heel Grenada plaats. Heel cool dat ik er dan precies ben :D. Voordat ik naar bed ging, eerst nog wat muggen geëxecuteerd. Heb inmiddels als genoeg bulten.

De drie dagen er op stonden in het teken van het eiland ontdekken. Elke keer voordat ik vertrok, kreeg ik moederlijk advies van de eigenares en twee bekenden van haar dat ik goed op mezelf zou passen. Hele lieve omaatjes :). Een dag spendeerde ik geheel aan het hiken in Grand Etang National Park. Bij de busterminal (van hieruit kun je overal komen) is het echt een gekkenhuis, waar chauffeurs wanhopig op zoek zijn naar reizigers om de laatste plaatsen op te vullen. Intussen zie je de mensen al in de bus zienderogen geïrriteerd raken van het wachten. De kleine minibusjes hebben pakkende namen als ‘high attitude’ of ‘out of the depth’ en god wordt alom geprezen in de vorm van vinyls. Verlichtende zinnen als ‘God is love’ en ‘ In every face you’ll see God’ kom je overal tegen. Maar goed.. met de bus over de snelweg, dat bij ons meer als een landweggetje wordt beschouwd, was de eerste stop de Seven Sister Falls. Deze zijn echt in één woord adembenemend te noemen en zeker de mooiste watervallen op het eiland. De schoonheid zelf zit ook in de tocht er na toe. Echt super avontuurlijk waarbij ik door dichte jungle liep en dikwijls van steen naar steen moest springen om een stroom over te steken :D. Mijn rastafarian guide Dave leidde me naar drie van de zeven watervallen. Bij een van de watervallen moest ik zelfs mijn schoenen uit en via een rotswand, waar water over heen stroomde, omhoog klimmen om te bereiken. Ik werd helemaal nat doordat ik uitgleed. Maar als je er uiteindelijk bent, vergeet je dat onmiddelijk. Gelukkig was ik in de ochtend gegaan, want later kwam ik nog een grote groep Duitse cruisetoeristen tegen. En dat verandert heel de vibe. Toen realiseerde ik me weer dat ik blij ben dat ik niet in een groep rondreis. Backpacken heeft zeker veel meer stijl! En natuurlijk flexibiliteit en vrijheid. Vervolgens wandelde ik een rondje om het kratermeer, genaamd Grand Etang Lake. Het is best imponerend om overal nog restanten te zien die orkaan Ivan en zijn verwoestende kracht heeft achtergelaten, getuige kale afgebroken boomtoppen. In St. George heeft geen enkele kerk meer een dak! Wat het meer betreft.. ik heb nog nooit over zo’n modderig pad gelopen en op sommige plaatsen zakte ik zo’n dertig centimeter in de modder. Natuurlijk heb ik dan een lange broek aan. Maar het was hier dat ik me echt off the beaten track in de jungle waande. Je voelt de hoge luchtvochtigheid, het pad nauwelijk te zien verstopt tussen grote bladeren en het gebrul van apen, getjirp van vogels en andere onbekende geluiden overal. Waanzinnig gewoon! Na me ontdaan te hebben van alle modder op mijn schoenen en broek in het meer, bezocht ik de Annadale Falls.

Naast al het hiken heb ik een dag het strand als thema gehad en ging ik naar Grand Anse Beach en Morne Rouge Beach om deze uitgebreid te verkennen. Het mooie is dat er bijna geen mensen op te vinden te zijn, ook al zouden ze het meest toeristisch moeten zijn. Grenada is wat toeristischer dan Trinidad en Tobago door de cruiseschepen die aanleggen. Het is niet veel, maar je merkt een verschil. En dat werd, en nog steeds, tot vervelends toe duidelijk. ‘White people’ worden (onvermijdelijk) als rondlopende geldobjecten gezien. Dit geldt voor allerlei locals die nogal aggressief kunnen worden als je niet met hun wilt praten. Ik denk dat er maar aan moet wennen. Natuurlijk werd het in de middag tijd om zelf weer eens te zonnen en dat sexy bruine kleurtje te krijgen ;). Op mijn weg terug in de avond kreeg ik nog een huwelijksaanzoek van een black mamma vanwege mijn ‘bright eyes’ haha! Ik heb het toch maar afgewezen :p.

Ook stond nog een dag Gouvaye en de Concord Falls op het schema. In een wederom overvolle bus kwam ik aan in het authentieke vissersdorpje Gouvaye, dat heerlijk ‘the simple life’ uitstraalt. Het bestaat kort gezegd uit één lange straat met verweerde houten huisjes. In het dorp wordt een peulvrucht verwerkt waar Grenada bekend om staat, namelijk nootmuskaat. Ik had voorheen geen flauw idee dat dit in zoveel producten zit. In de kleinschalige fabriek (dat is nog genereus uitgedrukt) heb ik een super korte rondleiding gehad. Binnen tien minuten behandelde de man het proces van begin tot eind. Hij praatte zo snel dat ik op een gegeven moment hem maar gewoon bleef aankijken en ja knikken. Na deze indrukken op weg naar de Concord Falls. Het pad, over asfalt welteverstaan, leek oneindig te duren en ik had me er flink op verkeken. Maar volgens mij heb ik alle vruchten gezien die er op Grenada te vinden zijn.. damn veel! De waterval zelf was niet echt spectaculair. En tja.. ik heb mijn rust nodig, dus besloot ik de rest van de dag op het strand van Grand Anse te besteden haha.

Vandaag ben ik in de ochtend met de ferry naar Carriacou gevaren waar ik de komende drie dagen verblijf. De ferrytocht gaf een mooi beeld van de kuststrook van Grenada. In John’s Unique resort heb ik weer een kamer die comfortabeler is dan ik had verwacht. Ik heb zelfs een televisie met ik weet niet hoeveel kanalen. Dus als ik me verveel.. ga ik ESPN of Cartoon Network kijken haha. Stay tuned!