Grateful Goodbye

Het eerste deel van mijn reis zit er bijna op :(. Het moment is gekomen om afscheid te nemen van het zeilen, de hartverwarmende knuffels en zoentjes van Sanne en Anouk, van hun onbedenkbaar lachwekkende acties, besmeert te worden door vieze vingers tijdens de maaltijden, vertellen van direct verzonnen verhaaltjes, de rust en stilte als ze in bed liggen, het geven van wijze levenslessen voor als ze later tieners zijn, zorgelijke blikken van mijn oom en tante waarbij je gewoon kunt aflezen dat ze zich afvragen of het nog wel goed komt, de ‘nooit aan te wennen’ odeur van volle luiers, scherpe oom en tantelijke opmerkingen en adviezen, vragende ogen over waar ik nu in het plaatje pas van het gezin en natuurlijk de gezellige ambiance op de boot Mumtaz, die na zo’n tijd vertrouwd is aan gaan voelen als huis. Ik ben ze dankbaar dat ik met hun mee mocht, want ze hebben de deur geopend voor schitterende ervaringen en gedenkwaardige momenten die zijn geweest en nog zullen komen.

In de tijd dat ik hier in Trinidad was, heb ik helaas minder kunnen zien en doen dan ik graag had gewild. En dat komt door de volgende onhandige situatie. Alle aanbieders van toerisitische activiteiten gaan meestal van tien personen uit. Het principe is hoe meer mensen hoe goedkoper. Maar zo veel toeristen zijn er hier ook weer niet. Dus je wordt geforceerd om een belachelijk hoog bedrag te betalen en draai je vanzelfsprekend zelf voor alle kosten op wanneer je alleen bent. Niet echt ideaal voor reizigers die aan een budget vast zitten en kort blijven. En daarbij is het te gevaarlijk om zonder gids er op uit te gaan. Het is nou ook weer niet de bedoeling dat jullie denken dat het hier hopeloos is. We hebben een dagtrip ondernomen naar Asa Wright Nature Centre en Caroni Bird Sanctuary. Dat was zeer geslaagd :)! Richard de tourguide bracht ons van plaats naar plaats en wist me van alles te vertellen over Trinidad. In het natuurpark kregen we een rondleiding. Alhoewel het wereldwijd bekend staat als plek om honderden soorten vogels te spotten (sommige bezoekers hebben echt ultradure apparatuur om de beste closeup foto’s te maken) ben ik meer te weten gekomen over flora. De vogels waren niet echt heel actief maar degene die we zagen waren inderdaad beauties, zo kleurrijk waren ze. Na de vergrote kennis over moeder natuur hadden we lunch met overheerlijke chocoladetaart. Om de overdosis calorieën te verbranden, hebben we nog snel een waterval bezocht voordat we richting Caroni vertrokken :p. Eenmaal aangekomen verkenden we het zompige moeras, omgeven door mangrovebomen, per boot. De tourguide (ik vraag me af hij de plekjes wist of hij had daadwerkelijk een superieur gezichtsveld) liet ons slangen in bomen, leguanen en zeldzame vogels zien. Het hoogtepunt was echter de zonsondergang waarbij de Scarlet Ibis terug vlogen naar hun nesten om de nacht door te brengen. Deze miraculeus mooie vogels waren echt een adembenemend zicht toen ze met tientallen tegelijk de lucht kleurden met hun bloedrode veren :D. Naast de flora en fauna heb ik nog een andere wonderlijke vertoning van het dierenrijk ervaren. Iedere avond, als de zon achter de horizon verdwijnt en de nacht zijn beurt opwacht, komen er vleermuizen in de haven. Dit keer waren ze heel goed te zien en vlogen ze vlak over het water. Als ongeleide projectielen naderde ze je soms tot minder dan een meter en kon je de wind afkomstig van hun wapperende vleugels in je haren voelen. Heel strak!

Thanx to the sociale interactie met de locals, kwam ik van alles te weten over het leven in Trinidad from A to Z. En voor de meeste mensen is dit niet altijd rozegeur en maneschijn. Deels ligt dit aan de schrale voorzieningen van de (corrupte?) overheid, maar ook van de instelling van locals zelf. Alhoewel ik hun gedrag enigzins kan begrijpen, stond ik soms versteld van de arbeidsmentaliteit in winkels. Zodra je binnenstapt, zie je het personeel verveelt voor zich uit staren en direct bekruipt je het gevoel dat ze er niet plezier in hebben. Sommigen doen letterlijk heel de dag niets anders dan niksen :?. Maar het weerspiegelt de huidige houding tegenover werk. Dit komt voornamelijk door Amerikaanse invloeden via de televisie. Hierdoor weten locals dat de omstandigheden veel beter kunnen zijn. Wat de toekomst betreft, is het nog maar afwachten of deze helderder gaat schijnen. De overheid praat veel, maar onderneemt niets. Wel is een goed begin gemaakt door in gratis onderwijs te voorzien en de jongere generatie goede perspectieven te bieden. Wie weet, mocht ik ooit terug komen, zie ik overal vrolijke gezichten als ik een winkel binnen loop ;).

Trinidad en Tobago is een natie die rockt op zijn eigen ‘steel-pan drum’. Het leven wordt geleid door de beat van de muziek. Trinidad heeft de cultuur, van het navigeren door de straten van Port of Spain tot het vieren van Carnaval, zolang je klaart staat om er in te springen, wordt je verwelkomt met open armen. Op Tobago is het toerisme iets meer ontwikkeld. Het kleine eiland met zijn fantastische stranden en schitterende riffen zijn bij uitstek geschikt voor zonaanbidders en duikers. Het rondreizen door Trinidad en Tobago vergt wat doorzettingsvermogen en creativiteit, maar de bestemming is zeker de moeite waard geweest :D.

Let the journey continue!