La Gomeras Face

De auto was een goede keuze om La Gomera te verkennen :D. Alle vegetatiezones kwamen aan bod en we reden langs spectaculaire miradores (uitkijkpunten). Zo waren er dorre hellingen met cactussen en palmbomen, waarbij ik me net waande in het wilde westen, gehuchtjes gelegen op terrasvelden verstopt tussen ruige rotsformaties tot het benaderen van de passaatwolkengrens en terecht kwam tussen steile hellingen getooid met groen struikgewas en weelderige bomen bedekt met mos. We passeerden ontelbare bochtjes in woeste barrancos (kloven) die er vredig bijliggen als stille getuigen van vulkanische erupties. Daarbij accentueerden de houten verweerde hutjes op de rotswanden het typerende karakter van het landschap.

In El Cercado was de ambacht van het pottenbakken tot kunst verheven op traditionele wijze, dat wil zeggen zonder draaischijf. Echt klasse als je op zo´n manier mooie ronde keramiek kunt krijgen :). Verder in de barranco Valle Gran Rey genoot ik van het meest pittoresk dorpje van het eiland, La Calera. Hier kwamen we een hond tegen, we gaven hem de bijnaam Goméz haha, die serieus helemaal mee liep naar de auto! Ik vraag me af of hij nog dat hele eind terug naar huis heeft kunnen vinden :doubt:. In het plaatsje Agulo, weggedoken aan de voet van een hoge rotswand, bevonden we ons in een wereld van kasseistraatjes en witbepleisterde huisjes die dicht tegen elkaar aanleunen. Bij Las Rosas kregen we bij ´half gezocht´ toeval een demonstratie van de Silbo, een fluittaal waar ze vroeger mee communiceerden. Check de video! Hier geeft de man aanwijzingen aan de serveerster om spullen terug de leggen bij de rechtmatige eigenaren. En ze deed het nog goed ook! Verder deden we nog andere stijlvolle authentieke plaatjes aan zoals Vallehermoso.

La Gomera is bij uitstek geschikt om stevig te wandelen. Vooral in Parque Nacional de Garajonay, het groene hart van het eiland. Het bevat een uniek laurierwoud met een haast mythische uitstraling. In het jungleachtige bos hangt een mysterieuze nevel boven de vochtige bodem met verschillende soorten laurieren waar je urenlang kunt rondzwerven. Vanuit Hermigua wandelden we van stenen trappen door bananenplantages. Er was een oude vriendelijke man druk bezig op zijn plantage. Hij overlaadde ons met bananen die we persé mee moesten nemen haha. Kan er voorlopig geen meer zien... maar ze smaakten erg goed! Gedurende de tocht hadden we een schitterend uitzicht over het schilderachtige dal. Onderweg was er een 100 meter hoge waterval dat een mooi aanzicht vormde. Het bleek als snel duidelijk dat we de route eigenlijk andersom moesten doen. De steeds steilere paden waren natuurlijk een grote last voor de kwestbare beentjes van mijn nichtjes. Ik wilde zonder twijfel de kam van de berg halen, maar er reed ook nog een bus op tijd weg. Dit betekende dus in een noodtempo ongeveer 400 meter omhoog en weer omlaag, maar ik was vastberaden en de moeite werd zeker beloond. Op de top was een fascinerend panorama te aanschouwen. De rust en sereniteit waren off the hook :D. Alleen het gemekker van eenzame geiten en getjirp van vogels verbrak de stilte. Feeling of nature to the max! Even later toen ik weer de anderen had ingehaald, waren knikkende knieën het gevolg. But he… no pain no gain haha. Van de vele foto´s heb ik er weer een aantal uitgehaald.

Sanne en Anouk waren met hun blonde haartjes weer zeer gewild bij de Spaanse mannen die op hun beurt soms snoepjes gaven. Elke keer is het een groot festijn bij het eten. Het blijft een kunst om fresh en clean de tafel te verlaten, maar het principe van learning by experiencing geldt hier zeker haha. Ze zijn heel spraakzaam en macho sterallures vormen geen uitzondering ;). Het principe van ´ik ben twee en ik zeg nee´ wordt veelvuldig toegepast. Ze zijn altijd in voor geintjes, hoe meer des te beter, en kunt goed op hun gezichtjes aflezen wanneer ze snode plannen voorbereiden.

Zaterdag breek de grote dag aan, dan varen we de Atlantische Oceaan over. The Pirates of the Caribbean komen steeds dichter bij :). Ik laat mijn voeten nog even het genot van het vaste land voelen om vervolgens 2700 mijlen op zee te zitten. Naar verwachting zullen we er vier weken over doen, maar het kan ook langer of korter duren. Het contact zal heel beperkt zijn en ik heb weinig mogelijkheden om iets van me te laten horen, maar ik zal mijn best doen.

May the gods of the sea be with me :lol:!